Strefy zagrożenia wybuchem EX
2022-11-30
Strefy zagrożenia wybuchem EX
Miejsca pracy, w których mogą występować wybuchowe atmosfery, klasyfikuje się jako pomieszczenia wybuchowe zgodnie z § 5.1. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 8 lipca 2010 r. „w sprawie minimalnych wymagań, dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia w miejscu pracy atmosfery wybuchowej” (Dz. U. 2010 nr 138 poz. 931).
STREFY GAZY/CIECZY
Gazy i ciecze palne klasyfikowane są w strefach zagrożenia wybuchem 0, 1 i 2.
STREFA 0 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, występuje stale, często lub przez długie okresy.
STREFA 1 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania.
STREFA 2 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, nie występuje w trakcie normalnego działania a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.
Klasyfikacja stref zagrożonych wybuchem odbywa się w następujących etapach:
określenie wrażliwości substancji służących do tworzenia środowiska wybuchowego,
zapoznanie się z procesami technologicznymi, w tym eksploatacją obiektów
i urządzeń, transportem i magazynowaniem surowców,
określenie źródeł emisji substancji palnych,
określenie stopnia emisji substancji palnych na podstawie przewidywanej częstotliwości i czasu trwania emisji,
określenie szybkości emisji,
określenie zasięgu tych substancji wybuchowych w atmosferze,
klasyfikacja tj. do stref zagrożonych wybuchem (0, 1, 2),
dokumentując wyniki klasyfikacji
Ograniczenie występowania stref można osiągnąć m.in. wykorzystanie emisji w obszarach:
bariery fizyczne,
nadciśnienie statyczne,
wentylacja pomieszczeń z silnym przepływem powietrza.
Ocena emisji gazów lub par zależy głównie od:
geometrii źródła emisji,
prędkości emisji (różnicy ciśnień),
stężenia palnej pary lub gazu,
lotności palnej cieczy lub gazu,
temperatury cieczy lub gazu.
STREFY DLA PYŁÓW, PROSZKÓW I WŁÓKIEN
STREFY GAZY/CIECZY
Gazy i ciecze palne klasyfikowane są w strefach zagrożenia wybuchem 0, 1 i 2.
STREFA 0 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, występuje stale, często lub przez długie okresy.
STREFA 1 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania.
STREFA 2 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, nie występuje w trakcie normalnego działania a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.
Klasyfikacja stref zagrożonych wybuchem odbywa się w następujących etapach:
określenie wrażliwości substancji służących do tworzenia środowiska wybuchowego,
zapoznanie się z procesami technologicznymi, w tym eksploatacją obiektów
i urządzeń, transportem i magazynowaniem surowców,
określenie źródeł emisji substancji palnych,
określenie stopnia emisji substancji palnych na podstawie przewidywanej częstotliwości i czasu trwania emisji,
określenie szybkości emisji,
określenie zasięgu tych substancji wybuchowych w atmosferze,
klasyfikacja tj. do stref zagrożonych wybuchem (0, 1, 2),
dokumentując wyniki klasyfikacji
Ograniczenie występowania stref można osiągnąć m.in. wykorzystanie emisji w obszarach:
bariery fizyczne,
nadciśnienie statyczne,
wentylacja pomieszczeń z silnym przepływem powietrza.
Ocena emisji gazów lub par zależy głównie od:
geometrii źródła emisji,
prędkości emisji (różnicy ciśnień),
stężenia palnej pary lub gazu,
lotności palnej cieczy lub gazu,
temperatury cieczy lub gazu.
STREFY DLA PYŁÓW, PROSZKÓW I WŁÓKIEN
STREFA 20 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu występuje stale, często lub przez długie okresy;
STREFA 21 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania;
STREFA 22 – przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu nie występuje w trakcie normalnego działania, a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.
Przy dzieleniu przestrzeni zagrożonych wybuchem, pracodawca musi uwzględnić warstwy pyłu, osady i nagromadzony pył jako źródła wybuchowych mieszanek z powietrzem.
Jak wyznacza się strefy wybuchowe?
W funkcjonujących już zakładach produkcyjnych, przemysłowych, chemicznych itp. wyznacza się strefy wybuchowe, modernizuje się i rozbudowuje o nowe obiekty produkcyjne. Dobrą i coraz bardziej powszechną praktyką inżynierską jest również nazywanie stref w nowo powstających budynkach, które są jeszcze w fazie projektowania. Obowiązek nadawania nazw strefom wynika bezpośrednio z przepisów prawa, aw szczególności z rozporządzeń Ministra Gospodarki opublikowanych 8 lipca 2010 roku. (Dz.U. 2010, nr 138, poz. 931). Za wypełnienie tego obowiązku odpowiada inwestor, projektant lub późniejszy użytkownik procesu technologicznego. Oczywiście nie musisz samodzielnie ustawiać stref. To zadanie można powierzyć profesjonalnym firmom zajmującym się tego typu projektami. Przede wszystkim jest to złożony proces, który wymaga znajomości odpowiednich norm, norm technicznych oraz dużego doświadczenia.Wyznaczanie stref Ex
Strefy niebezpieczne są wskazane w zakładach, w których występuje lub może występować wybuchowa mieszanina powietrza. Zdarza się, że w zakładzie stosowane są substancje o nieznanych właściwościach. Aby określić, czy dana substancja może przyczynić się do zagrożenia wybuchem, można skorzystać na przykład z próbek pyłu dostarczonych przez serwis. Informacje uzyskane w wyniku analiz są ważnymi informacjami dla określenia stref zagrożenia wybuchem.
Strefa wybuchowa 0
Strefa oznaczona jako strefa 0 to miejsce, w którym stale, często lub przez długi czas występuje wybuchowa mieszanina powietrzna składająca się z mieszaniny substancji palnych w postaci gazu, pary lub mgły z powietrzem.
Strefa wybuchowa 1
Strefa 1 dotyczy również potencjalnie wybuchowych mieszanek powietrza, w których mieszanina wybuchowa powietrza składa się z mieszaniny substancji palnych w postaci gazu, pary lub mgły z powietrzem. Jednak ta nazwa odnosi się do miejsc, w których ta atmosfera pojawia się od czasu do czasu, czasem w związku z normalną pracą.
Strefa wybuchowa 2
Jeżeli wybuchowa mieszanina powietrza, będąca mieszaniną substancji palnych w postaci gazu, pary lub mgiełki z powietrzem, nie występuje podczas normalnej pracy lub trwa bardzo krótko, pomieszczenie oznaczane jest jako strefa 2. .
Strefy Ex - wymagania
Przepisy jasno określają minimalne środki, które należy podjąć w celu poprawy bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników narażonych na wybuchowe mieszaniny powietrza.
Jednym z podstawowych środków bezpieczeństwa jest organizacja odpowiednich szkoleń dla pracowników wykonujących zadania robocze w strefach zagrożonych wybuchem. Ponadto wykonywanie zadań w takich obszarach wymaga odpowiednich zezwoleń i instrukcji.
Pracodawca jest również zobowiązany do zabezpieczenia instalacji odpowiednimi urządzeniami przeciwwybuchowymi, zwanymi także systemami ochronnymi. Urządzenie należy dobierać w zależności od potencjalnego zagrożenia, przed jakim ma być chronione, w zależności od rodzaju chronionej instalacji oraz warunków pomieszczenia, w których jest użytkowane. Musi to być również urządzenie posiadające odpowiednie certyfikaty potwierdzające, że jest przeznaczone do takich zadań. Obowiązkiem pracodawcy jest również zapewnienie, aby miejsce pracy, narzędzia pracy i inne podłączone urządzenia znajdujące się w dyspozycji pracowników były projektowane, budowane, podłączane i instalowane, konserwowane i używane w sposób minimalizujący ryzyko wybuchu.
Oczywiście, w razie potrzeby miejsce to musi również posiadać odpowiednie urządzenia do bezpiecznej ewakuacji. Dotyczy to wizualnych i dźwiękowych ostrzeżeń o zagrożeniu wybuchem.
Te i inne wymagania są szczegółowo określone m.in. W dyrektywie 1999/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r.
Przepisy jasno określają minimalne środki, które należy podjąć w celu poprawy bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników narażonych na wybuchowe mieszaniny powietrza.
Jednym z podstawowych środków bezpieczeństwa jest organizacja odpowiednich szkoleń dla pracowników wykonujących zadania robocze w strefach zagrożonych wybuchem. Ponadto wykonywanie zadań w takich obszarach wymaga odpowiednich zezwoleń i instrukcji.
Pracodawca jest również zobowiązany do zabezpieczenia instalacji odpowiednimi urządzeniami przeciwwybuchowymi, zwanymi także systemami ochronnymi. Urządzenie należy dobierać w zależności od potencjalnego zagrożenia, przed jakim ma być chronione, w zależności od rodzaju chronionej instalacji oraz warunków pomieszczenia, w których jest użytkowane. Musi to być również urządzenie posiadające odpowiednie certyfikaty potwierdzające, że jest przeznaczone do takich zadań. Obowiązkiem pracodawcy jest również zapewnienie, aby miejsce pracy, narzędzia pracy i inne podłączone urządzenia znajdujące się w dyspozycji pracowników były projektowane, budowane, podłączane i instalowane, konserwowane i używane w sposób minimalizujący ryzyko wybuchu.
Oczywiście, w razie potrzeby miejsce to musi również posiadać odpowiednie urządzenia do bezpiecznej ewakuacji. Dotyczy to wizualnych i dźwiękowych ostrzeżeń o zagrożeniu wybuchem.
Te i inne wymagania są szczegółowo określone m.in. W dyrektywie 1999/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r.
Jak określa się strefy wybuchu?
W pierwszej kolejności należy sklasyfikować rodzaj zagrożenia, co pozwala na przypisanie go do odpowiedniej strefy. Ważne jest również określenie zasięgu obszaru. Częstotliwość pracy zależy tak naprawdę od wielu czynników – oprócz rodzaju zagrożenia wybuchem, które może wystąpić w strefie, równie ważne są warunki środowiskowe, sposób instalacji i wiele innych.
Wyznaczenie stref niebezpiecznych jest częścią dokumentacji firmowej, w tym EPD, a także wymagań prawnych. Może być przedstawiony w formie opisowej lub graficznej.
W obu normach zaproponowano przykłady zagospodarowania przestrzennego, chociaż właściciel/inwestor obiektu może decydować o formie zagospodarowania przestrzennego.
W pierwszej kolejności należy sklasyfikować rodzaj zagrożenia, co pozwala na przypisanie go do odpowiedniej strefy. Ważne jest również określenie zasięgu obszaru. Częstotliwość pracy zależy tak naprawdę od wielu czynników – oprócz rodzaju zagrożenia wybuchem, które może wystąpić w strefie, równie ważne są warunki środowiskowe, sposób instalacji i wiele innych.
Wyznaczenie stref niebezpiecznych jest częścią dokumentacji firmowej, w tym EPD, a także wymagań prawnych. Może być przedstawiony w formie opisowej lub graficznej.
W obu normach zaproponowano przykłady zagospodarowania przestrzennego, chociaż właściciel/inwestor obiektu może decydować o formie zagospodarowania przestrzennego.